Aangezien Child Focus de Stichting voor Vermiste en Seksueel Uitgebuite Kinderen is, heeft onze organisatie een goed zicht op de sterke samenhang tussen weglopen en seksuele uitbuiting in de prostitutie.
J. is 16 jaar en legt op uit wat haar ertoe bracht weg te lopen toen ze 12 was, wat haar negatieve jeugdervaringen waren en wat het “ontbrekende stukje” was in haar ontwikkeling.
In sommige gevallen leidt het weglopen zelf tot situaties van seksuele uitbuiting, omdat hun wegloopgedrag deze meisjes uiterst kwetsbaar maakt. Juist op deze momenten is er een gebrek aan begeleiding en steun, en het is dit gebrek dat door de plegers wordt opgevuld. Het is dan ook niet verwonderlijk dat seksuele uitbuiting vaak plaatsvindt tijdens deze momenten. Tienerpooiers kunnen een lucratieve “business” opzetten: het verzamelen van jonge meisjes die herhaaldelijk weglopen uit instellingen, die een ander leven willen en een concrete uitweg zoeken. Naast het gebruik van emotionele gehechtheidstactieken is het belangrijkste doel het bieden van onderdak, met andere woorden, de pooiers bieden een platform aan van waaruit een nieuw leven kan worden opgebouwd. Hechting gaat dan vooral over het bieden van structuur, of het nu gaat om het bieden van een (sterker) gevoel van veiligheid, onderdak, voedsel, (kleine) hoeveelheden geld of drugsvoorraad. Die gehechtheid draait dan om het idee dat er een veilige schuilplaats is, dat het nieuwe leven ten volle kan worden geleefd, en dat er volledige vrijheid is om vrienden te zoeken en nieuwe omgevingen te verkennen.
J. vertelt over haar ervaring van het weglopen van huis, die al snel uitmondde in seksuele uitbuiting. Haar parcours na de eerste fugue leidde tot talrijke plaatsingen, maar ook tot andere meervoudige ervaringen met weglopen in de jaren die volgden.
In andere gevallen is weglopen een sterk signaal van een situatie van seksuele uitbuiting. Om met hun cliënten te worden herenigd, hebben de meisjes immers geen andere keuze dan het gezin of de voorziening waarin zij zijn geplaatst, te verlaten. Zoals hierboven vermeld moet de situatie van jongeren die veelvuldig weglopen dus niet lichtvaardig worden opgevat, maar moet dat net leiden tot een nog grotere waakzaamheid van de professionals die met deze meisjes in contact komen.